ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Μάϊος 2014 μέχρι και σήμερα δημοσίευση βιβλιοάποψη νέων βιβλίων στο
filanagnosiaprogram.blogspot.gr "Βιβλία και Βιβλιοφιλία"από τη Δημιουργό-Υπεύθυνη ύλης Έλενα Αρτζανίδου,συγγραφέας-εκπαιδευτικός.
Eπικοινωνία:Εmail: filanagnosia@gmail.com

Οκτώβριος 2013-Μάϊος 2014
filanagnosiaprogram.blogspot.gr "Βιβλία και Βιβλιοφιλία"Δημιουργός-Υπεύθυνη ύλης Έλενα Αρτζανίδου,συγγραφέας-εκπαιδευτικός.

Μάιος 2011-Σεπτέμβριος 2013
"Βιβλία και Βιβλιοφιλία" και μέσα από το site της Διεύθυνσης Π.Ε Ανατολικής Θεσσαλονίκης, Διευθυντής Μιχάλης Καλογραίας,Yπεύθυνη Λέσχης Ανάγνωσης Εκπαιδευτικών,Μαθητών και Φοιτητών,"Αχιλλέας Καψάλης" -Υπεύθυνη σχεδιασμού και ύλης filanagnosiaprogram.blogspot.com:Έλενα Αρτζανίδου.
Eπικοινωνία:Εmail: filanagnosia@gmail.com

Συγγραφείς προτείνουν αγαπημένα τους βιβλία κάθε μήνα.

 H Αγγελική Δαρλάση προτείνει τα αγαπημένα της βιβλία για την παιδική και νεανική ελληνική λογοτεχνία,Μάιος 2013
Οι  άνθρωποι που δεν έβλεπαν όνειρα, ο μύθος της χαμένης Ατλαντίδας
Μαρία Αγγελίδου
Εκδόσεις Πατάκη
Η ιστορία είναι εμπνευσμένη και μας ξαναλέει, σαν όνειρο θεϊκό, το μύθο της χαμένης Ατλαντίδας, έτσι όπως τον «ονειρεύτηκε»(;) στους Διαλόγους του ο Πλάτωνας.
Μια πανέμορφη ιστορία για όνειρα θεϊκά και όνειρα ανθρώπινα, για όνειρα μέσα στα όνειρα, ειπωμένη με τον ξεχωριστό τρόπο της Μαρίας Αγγελίδου που καταφέρνει να παρασύρει τον μικρό, αλλά και τον μεγάλο, αναγνώστη.
Σε τι διέφεραν τα όνειρα των θεών από τα όνειρα των ανθρώπων; Γίνονται αλήθεια τα όνειρα; Μπορούμε να ζήσουμε δίχως όνειρα; Μπορούμε να ζήσουμε μια όμορφη ζωή αν δεν αναγνωρίζουμε γύρω μας την ομορφιά;
Η ζωντανή,  άμεση, με έντονα τα στοιχεία του προφορικού λόγου και ταυτόχρονα λυρική γλώσσα του κειμένου σχεδόν σε προκαλεί να διαβάσεις δυνατά το κείμενο, να το απολαύσεις και ως ήχο ∙ κάτι που το συνιστώ ανεπιφύλακτα, ακόμη και σε μικρότερης ηλικίας παιδιά.
Ο λόγος παρασέρνει, συγκινεί, ταξιδεύει τον αναγνώστη, σε μια ατμοσφαιρική αφήγηση που ενισχύει το ονειρικό και συνάμα στοχαστικό ύφος της ιστορίας, μεταφέροντας  ταυτόχρονα μιαν ανεπαίσθητη αύρα από την τη νοσταλγία που, για μένα τουλάχιστον,  χαρακτηρίζει τη φιλοσοφία του Πλάτωνα.
Οι όμορφες εικόνες της Μαρίνας Μαρκολίν κινούνται ακριβώς στο ίδιο ύφος.
Όταν τελειώσεις το βιβλίο, μετά θες να κλείσεις τα μάτια και να το ονειρευτείς.

Χνώτα στο τζάμι.
Βασίλης Παπαθεοδώρου
Εκδόσεις Κέδρος
Στο «Χνότα στο τζάμι» η δράση διαδραματίζεται σε μια φαινομενικά διαφορετική φουτουριστική κοινωνία όπου τα πάντα ελέγχονται από την τεχνολογία. Κάμερες που καταγράφουν τις κινήσεις των κατοίκων υπάρχουν παντού στους δρόμους ακόμη και μέσα στα σπίτια. Η επικοινωνία καταγράφεται κι ελέγχεται μέσα από τους υπολογιστές. Πρόκειται τελικά για μια δυστοπική κοινωνία όπου ο φόβος για πιθανές τρομοκρατικές επιθέσεις ορίζει τα πάντα. Έτσι οι ενήλικες έχουν ξεχάσει να ζουν πραγματικά και τα παιδιά μαραζώνουν στα σπίτια τους – δεν πηγαίνουν σχολείο αλλά διδάσκονται κατ’ οίκον, ούτε καν να παίξουν στην παιδική χαρά δεν τους επιτρέπεται.
Το γεγονός που πυροδοτεί την όλη δράση είναι όταν ένα φοιτητής πέφτει νεκρός από τα πυρά αστυνομικών στο σταθμό του μετρό. Είχε «λάθος» χρώμα κι έτρεχε χωρίς λόγο. Ο Άλεξ, συμφοιτητής του, ένας από τους βασικούς ήρωες της ιστορίας τυγχάνει να είναι αυτόπτης μάρτυρας του γεγονότος και καταγράφει ακούσια τα πάντα στην φορητή του κάμερα. Όταν θα βγει στο φως των ειδήσεων η κατασκευασμένη αλήθεια για τον, υποτιθέμενο τρομοκράτη, νεκρό φοιτητή ο Άλεξ θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια περιπέτεια μέσα από την οποία θα ανακαλύψει εκ νέου την αλήθεια για την κατασκευασμένη πραγματικότητα που ζουν.
Θεωρώ πως ο Παπαθεοδώρου είναι μάστορας της πλοκής. Έτσι κι αυτό το βιβλίο του δομείται σε μικρά, κατά κύριο λόγο, κεφάλαια που θυμίζουν κινηματογραφικές σεκάνς καλής αμερικάνικης ταινίας. Γρήγορη αφήγηση με διαρκείς ανατροπές. Ένα βιβλίο που σε συνεπαίρνει με την έντονη δράση του, ενώ ταυτόχρονα σού κλείνει διαρκώς το μάτι θυμίζοντας σου «οικεία κακά» των σύγχρονων κοινωνιών – αστυνομοκρατία, στέρηση ατομικών ελευθεριών, τρομολαγνεία – χωρίς να κινδυνολογεί. Η φιλία, η τόλμη και η ανάγκη υπεράσπισης και διεκδίκησης της ατομικής ελευθερίας (που μοιάζει να ενσαρκώνονται στη Ρόζα, τη μικρή αδερφή του Άλεξ) τελικά νικούν, αφήνοντας μια επίγευση αισιοδοξίας.

Η συγγραφέας Κατερίνα Τζαβάρα, προτείνει για την παιδική και νεανική ελληνική λογοτεχνία για το μήνα Απρίλιο 201
Το παγκάκι που ήθελε να γίνει βάρκα
Εύα Ιεροπούλου
εικόνες: Νίκη Λεωνίδου
εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
 Ένα παγκάκι από ξύλο, στην άκρη μια προκυμαίας, που θέλει να γίνει κάτι άλλο, κάτι πιο «σημαντικό». Κι έτσι πηδάει στη θάλασσα ελπίζοντας να γίνει βάρκα… Από τη στιγμή που βουλιάζει στο βυθό μέχρι το τέλος της ιστορίας, το παγκάκι αυτό διαπιστώνει πως η αξία που έχουν τα απλά πράγματα είναι πολύτιμη συντροφιά για αυτούς που τα απολαμβάνουν.
    Σε ένα τέτοιο παγκάκι έχεις καθίσει κι εσύ, κι εγώ, έχουμε κλάψει, έχουμε γελάσει με την παρέα μας, έχουμε συναντηθεί με την πρώτη μας αγάπη… έτσι απλά.
    Είναι ωραίο να βλέπουν τα παιδιά μέσα από τις εμπειρίες μας τα τρυφερά εκείνα νήματα αναμνήσεων που μας δένουν με κάποια αντικείμενα. Είναι ωραίο να ανακαλύπτουμε κι εμείς μέσα από τα μάτια τους , την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσουν με τα δικά τους , αγαπημένα αντικείμενα.
    Με την ίδια απλότητα και τρυφεράδα στη γραφή εξελίσσεται και η ιστορία της Εύας Ιεροπούλου που σαν μουσικοπαιδαγωγός γνωρίζει καλά πως ο ρυθμός ( στον λόγο, στην ποίηση, στη μουσική, στη ζωή…) είναι σπουδαίο -τεχνικό προσόν- στη συγγραφή ενός έργου. Γιαυτό και η ιστορία της λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένο μουσικό όργανο που φέρνει χαρά, χαμόγελο, προβληματισμό και απόλαυση στους μικρούς αλλά και στους πιο μεγάλους αναγνώστες. Τα παιδιά νιώθουν άνετα και «κοντά» στους ήρωες –ψάρια της ιστορίας. Το νερό πάντα «γαργαλάει» τις αισθήσεις μας, κι εδώ ρέει άφθονο!
Λιτή και καθαρή, «ανέφελη», η εικονογράφηση της Νίκης Λεωνίδου, ταιριάζει απόλυτα στην ήρεμη ροή της αφήγησης και υπογραμμίζει τον στόχο του βιβλίου… ψυχαγωγική φαντασία για παιδιά .
    Τελικά, είναι πολύ σημαντικό να είσαι το… παγκάκι κάποιου!

Κώδικας 99
Γιώτα Φώτου
εκδόσεις Ψυχογιός
     Αν και στο εξώφυλλο αναγράφεται πως το βιβλίο ανήκει στην παιδική λογοτεχνία (για αναγνώστες από 11 ετών και πάνω) , η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, η χρήση μιας γλώσσας ώριμης, στακάτης και συμπαγούς και το περιεχόμενό του, κατατάσσει ξεκάθαρα το βιβλίο στην κατηγορία της εφηβικής λογοτεχνίας.
     Η Γιώτα Φώτου, μεγάλωσε στη Λάρισα και γνωρίζει καλά τους κώδικες επικοινωνίας, τα ήθη και τα φυσικά τοπία της περιοχής. Χωρίς να το ξέρω όταν αγόραζα το βιβλίο, η ιστορία του μου θύμισε πολλές σκηνές και της δικής μου εφηβείας στις καλοκαιρινές μας διακοπές στην Πιερία αλλά και σημερινά καθημερινά επεισόδια σχολικής  μας πραγματικότητας.
      Ο Γιάννης είναι μαθητής γυμνασίου και η ζωή του κινείται στα συνηθισμένα πλαίσια μιας μικροαστικής οικογένειας , με όλα τα καλά που φέρνει στη ζωή ενός εφήβου η ήρεμη αγάπη των γονιών του και όλα τα άσχημα που επιφέρει στην ανακατάταξη των ισορροπιών η οικονομική κρίση.
Στο σχολείο ξεχωρίζει σαν μαθητής , σαν φίλος και σαν προσωπικότητα καθώς είναι ο μόνος που αντιμετωπίζει στα μάτια και τους καθηγητές και τους συμμαθητές και τους νταήδες του σχολείου, με ευγένεια και εξυπνάδα.
     Ένα κρυπτογραφημένο κείμενο που λαμβάνει ηλεκτρονικά , ένας γρίφος που στήνεται πίσω από το μήνυμα και τον αποστολέα, οι οικογενειακές συγκρούσεις, μία αλλοδαπή συμμαθήτρια και ο ρατσισμός εναντίον της , τα προβλήματα που προκύπτουν από τα περιστατικά σχολικού εκφοβισμού, αλλά και το πρώτο ερωτικό σκίρτημα του ήρωα, δημιουργούν τον ιστό αυτής της ενδιαφέρουσας ιστορίας που συνδυάζει το μυστήριο με την καταγραφή των πιο σημαντικών προβληματισμών των εφήβων.
Το μήνυμα που στέλνει στους νέους;
      Μη φοβάστε να δείχνετε τον πραγματικό εαυτό σας, ακόμη και τα δύσκολα στοιχεία μας μπορούν να κατανοηθούν και να βρουν διέξοδο. Ψάξτε καλύτερα την αλήθεια πίσω από όσα συμβαίνουν γύρω μας, χωρίς να πιστεύετε τυφλά σε φήμες και αντιλήψεις που επικρατούν ή μας τις έχουν επιβάλει οι άλλοι.
       Χωρίς ίχνος διδακτισμού, με μια υγιή ματιά πάνω στα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε ελληνική οικογένεια σήμερα, η συγγραφέας καταφέρνει να μας αφυπνίσει ,χωρίς άγχος και τύψεις για αυτά που κάνουμε ή δεν κάνουμε με τα παιδιά μας σαν γονείς και σαν παιδαγωγοί, και να μας αφήσει  με μια γλυκιά γεύση αισιοδοξίας στο τέλος, ακριβώς στη σωστή δόση ζάχαρης και πραγματικότητας, όπως είναι και η γραφή της.
Ο αγαπημένος συγγραφέας Παναγιώτης Τσιρίδης, προτείνει για την  παιδική και τη νεανική ελληνική λογοτεχνία-Μάρτιος 2013.

Τρύπωνας ο φαφαγάλος» της Άννας Κωσταλλά. Εκδόσεις Πατάκης
 Για το βιβλίο μου μίλησε πρώτη φορά μια φίλη από το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού, ήταν ενθουσιασμένη και το είχε διασκεδάσει τόσο η ίδια όσο και τα παιδιά της. Η περιγραφή της μου δημιούργησε υψηλές προσδοκίες και φοβήθηκα πως όταν θα το διάβαζα θα απογοητευόμουν. Όμως είχε δίκιο. Το κείμενο είναι πολύ καλό, δροσερό, γεμάτο χιούμορ, αλλά και ανθρώπινες καταστάσεις. Τον ίδιο ενθουσιασμό έδειξε και ο μικρός τότε γιος μου. Η ιστορία στηρίζεται στον παπαγάλο, που ακούσει στο όνομα Τρύφωνας και ο οποίος έχει ένα μικρό γλωσσικό ελάττωμα: μπερδεύει πάντα το «φ» με το «π». Όμως δεν είναι μόνο αυτό το δεδομένο που προκαλεί το γέλιο στον αναγνώστη. Είναι και η ευφυΐα του Τρύφωνα, οι ερωτήσεις που μπορεί να κάνει, αλλά και οι απρόβλεπτες απαντήσεις του. Πέραν όμως από το «μυθικό» στοιχείο ενός παπαγάλου, που έχει ευφυή λόγο,  όλοι οι υπόλοιποι χαραχτήρες και η ιστορία στην οποία εμπλέκονται, μοιάζουν απόλυτα αληθινοί και καθημερινοί. Ο Τρύφωνας λειτουργεί ως καταλύτης σε μια κοινωνική πραγματικότητα ξεκαθαρίζοντας, χωρίς όμως να διδάσκει, την ηθική πλευρά των πραγμάτων.  Αργότερα, κάνοντας ένα μάθημα για την παιδική λογοτεχνία στο πλαίσιο του ολοήμερου δημοτικού σχολείου, διάβαζα το βιβλίο στους  μαθητές μου. Ο Τρύφωνας έγινε γρήγορα η αγαπημένη ώρα της ημέρας. Σε κάθε μας συνάντηση γελούσαμε, αγωνιούσαμε, νοιώθαμε συγκίνηση και περιμέναμε με αγωνία τη συνέχεια του κειμένου. Σε λίγο καιρό είχαμε αρχίσει όλοι να μιλάμε σαν τον Τρύφωνα: «Φότε κύριε θα πέρεις τον Τρύπωνα να φάμε να διαβάσουμε;»Πολλά από τα παιδιά, που συμμετείχαν σε αυτό το μάθημα, αγόρασαν αργότερα το βιβλίο για να το χαρούν στο σπίτι τους. Για κάποια από αυτά ήταν το πρώτο τους βιβλίο.  

Ένα μικρό κουτάκι ξύλινο, Θανάση Χατζόπουλου, Εκδόσεις Μεταίχμιο
 Ένα φιλοσοφικό παραμύθι του πρόσφατα βραβευμένου ποιητή Θανάση Χατζόπουλου με το γαλλικό βραβείο ποίησης Max Jacob. Η μορφή του βιβλίου με το σκληρό εξώφυλλο και την εικονογράφηση σε κάθε σελίδα παραπέμπει αρχικά  σε ένα βιβλίο για μικρά παιδιά. Εντούτοις πρόκειται για ένα αρκετά απαιτητικό κείμενο το οποίο κατά τη γνώμη μου απευθύνεται περισσότερο σε ενήλικες και νέους. Την ίδια γραμμή ακολουθεί και η εικονογράφηση του βιβλίου η οποία έγινε από το ζωγράφο Μιχάλη Μανουσάκη. Το παραμύθι αφορά στην ιστορία ενός μικρού πρίγκιπα, που οι μοίρες δεν στάθηκαν γενναιόδωρες μαζί του στην αρχή της ζωής του, γι’ αυτό το λόγο μια πέμπτη μοίρα, η  Πεμπτουσία, θα του χαρίσει ένα μικρό κουτάκι ξύλινο, που περιέχει την απάντηση για το νόημα της ζωής.  Ο πρίγκιπας όμως έχει δικαίωμα να το ανοίξει μόνο τη στιγμή του θανάτου του, διαφορετικά οι συνέπειες θα είναι τρομερές. Έτσι, το κουτάκι από τη μια πλευρά και η απαγόρευση που το συνοδεύει από την άλλη, θα οδηγήσουν το νεαρό πλέον πρίγκιπα σε μια αναζήτηση, που θα κρατήσει για όλη του τη ζωή. Αν και πρόκειται για ένα κείμενο που μιλάει για το νόημα της ζωής, το θάνατο και τα παιχνίδια της μοίρας, ο συγγραφέας του βιβλίου, παιδοψυχίατρος και ψυχαναλυτής στο επάγγελμα, υποστηρίζει πως μπορεί να το διαβάσει κανείς ακόμα και σε μικρά παιδιά. Ομολογώ πως είχα αρκετές επιφυλάξεις σχετικά με αυτό μέχρι που βρέθηκα σε μια παρουσίαση του βιβλίου όπου μια ηθοποιός διάβασε ένα μεγάλο μέρος του κειμένου στο κοινό, που αποτελείτο κυρίως από μικρά παιδιά και τους γονείς τους. Οι ερωτήσεις και τα σχόλια των παιδιών μας εξέπληξαν όλους. Εκεί ακριβώς νομίζω ότι βρίσκεται η ουσία ενός λογοτεχνικού κειμένου, που έχει γραφτεί για παιδιά:  να μπορεί να αφορά τόσο παιδιά και νέους, όσο και τους ίδιους τους γονείς. Εξάλλου ο Θανάσης Χατζόπουλος δεν είναι συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Με την λογοτεχνική όμως δεξιότητα ενός καταξιωμένου ποιητή και την προβληματική ενός σύγχρονου ψυχαναλυτή καταφέρνει να δημιουργήσει ένα κείμενο κατάλληλο για κάθε ηλικία. Θα το πρότεινα άνετα σε ενήλικες και νέους.
Ο αγαπημένος συγγραφέας,Κώστας Πούλος, προτείνει αγαπημένα βιβλία παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας για το Φεβρουάριο 2013,
H γκρινιάρα κατσίκα,Αλέξη Τολστόι,εκδ. Κέδρος
Δεν μου αρέσουν οι υπερθετικοί. Γενικά δεν προσφέρουν καλή υπηρεσία σε ένα κείμενο που έχει στόχο να παρουσιάσει ένα βιβλίο για παιδιά, ωστόσο στην περίπτωση της “γκρινιάρας κατσίκας” του Αλέξη Τολστόι, πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να αποφύγει τον πειρασμό, μιας και εδώ γίνεται φανερό με την πρώτη ανάγνωση ότι έχουμε να κάνουμε με ένα από πολλές απόψεις εξαιρετικό βιβλίο.     Πρόκειται για μια συλλογή ρώσικων λαϊκών παραμυθιών τα οποία έχουν αποδοθεί στα ελληνικά από τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο, με την αρωγή της κατά λέξη μετάφρασης από το πρωτότυπο του Α. Σαραντόπουλου. Στη διαμεσολαβημένη αυτή απόδοση των ρώσικων παραμυθιών ο Γιάννης Ρίτσος έχει κορφολογήσει από την ελληνική παράδοση τους πιο αποτελεσματικούς αφηγηματικούς τρόπους και ρυθμούς των παραμυθάδων και έχει δημιουργήσει έναν πραγματικό γλωσσικό κανόνα “παραμυθικού” λόγου με τρόπο σοφά λιτό και μετρημένο, ώστε το κείμενο να αγγίζει το αυτί του σύγχρονου αναγνώστη με οικειότητα αντιστρόφως ανάλογη της απόστασης που μας χωρίζει από τη χρονολογία της πρώτης έκδοσής του (1956!). Στην έκδοση αυτή ο ποιητής υπέγραφε με το ψευδώνυμο Πέτρος Βελιώτης. Είκοσι χρόνια αργότερα (1976) το έργο επανεκδόθηκε με το πραγματικό όνομα του διασκευαστή, διακοσμημένο με τις λαϊκότροπες ζωγραφιές της Τζένης Δρόσου, που ταιριάζουν απόλυτα με το ύφος και το ήθος του κειμένου.
Πόσος Τολστόη και πόσος Ρίτσος υπάρχει στο βιβλίο; Άγνωστο σε όποιον δεν μπορεί να αντιπαραβάλει στη διασκευή το πρωτότυπο. Ο επαρκής αναγνώστης ωστόσο αναγνωρίζει εύκολα τη γραφή του ποιητή, αφού ο πολυγραφότατος Ρίτσος έχει στο ενεργητικό του και άλλα έργα που απευθύνονται (και) σε παιδιά. Δεν είναι τυχαίο ότι το γεμάτο τρυφερότητα “Πρωινό άστρο”, η “μικρή εγκυκλοπαίδεια υποκοριστικών για την κορούλα μου”, όπως επεξηγεί ο υπότιτλος, γράφτηκε το 1955 με αφορμή τη γέννηση της κόρης του Έρης. Αργότερα ακολούθησαν τα “Παιχνίδια του ουρανού και του νερού”, μια ποιητική συλλογή με παιδικά ποιήματα. Στην ίδια κατηγορία, αν και με κάποιες διαφορές κατατάσσεται το πρώιμο “Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα” (1937) και το “Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού” (1938), το οποίο έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία και απευθύνεται σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας. Σε όλες αυτές τις παιδικές του συλλογές είναι εμφανείς οι επιδράσεις από τις λαϊκές παραδόσεις και τα δημοτικά τραγούδια, πράγμα που παρατηρούμε και στη διασκευή της “γκρινιάρας κατσίκας”.
Σπάνια βρίσκει κανείς ένα τόσο “ελληνικό” “ξένο” βιβλίο. Σπάνια διαβάζοντας ένα κείμενο νιώθει κανείς σε τέτοιο βαθμό τη θαλπωρή της γλώσσας. Σπάνια η ολοφάνερη αγάπη του συγγραφέα (στην προκείμενη περίπτωση διασκευαστή/συγγραφέα) για το παιδί ράβει ένα τέτοιας ποιότητας παιδικό ρούχο με τόσο απλές και τόσο καθαρές λέξεις.
Η “γκρινιάρα κατσίκα” του Αλέξη Τολστόι σε απόδοση στα ελληνικά του ποιητή Γιάννη Ρίτσου είναι ένα εικονογραφημένο βιβλίο που αξίζει να “έχει λόγο” στη διαμόρφωση του αρχικού, του βασικού αισθητικού κριτηρίου σε ένα παιδί, που όμως το απολαμβάνει κι ένας ενήλικας και που κάθε συγγραφέας παιδικών ιστοριών το έχει κάτω από το μαξιλάρι του όταν κοιμάται.
ΥΓ. Με ιδιαίτερη χαρά πληροφορήθηκα από τον εκδότη (Κέδρος) ότι επίκειται η επανέκδοση του εξαντλημένου αυτού αριστουργήματος.


Στη διαπασών
Βασίλης Παπαθεοδώρου,Καστανιώτης
Οι κατηγοριοποίηση των αναγνωστών με κριτήριο την ηλικία δημιουργήθηκε πρωτίστως για να “προστατεύσει” τα παιδιά και τους νέους από “επικίνδυνα” αναγνώσματα. Ωστόσο στην εποχή μας η πρόσβαση ενός εφήβου σε οποιοδήποτε ανάγνωσμα είναι σχεδόν δεδομένη, πράγμα που συνήθως τον κάνει να βλέπει με καχυποψία, αν όχι με περιφρόνηση το προετοιμασμένο ειδικά γι’ αυτόν “μενού” που βρίσκεται στο τραπέζι, δίπλα στην πρωινή πορτοκαλάδα. Ανάμεσα, λοιπόν, στα νεανικά ή εφηβικά ή βιβλία για μεγάλα παιδιά, όπως λέγονται, ξεχωρίζουν τελικά εκείνα που κερδίζουν αυτόν τον χαρακτηρισμό γιατί διαβάζονται και σαν βιβλία για ενήλικες. Η ιδιαιτερότητά τους έγκειται κυρίως στη θεματολογία, που προσεγγίζει ή αφορά περισσότερο τη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα. Φυσικά η χρήση νεανικών γλωσσικών κωδίκων και ο γρήγορος ρυθμός στην αφήγηση είναι στοιχεία που εκτιμώνται ιδιαίτερα από τους νέους, πράγμα που δεν αφήνει αδιάφορους τους συγγραφείς που έχουν καταχωριστεί στη συγκεκριμένη κατηγορία. Το βιβλίο του Βασίλη Παπαθεοδώρου “Στη διαπασών” αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον παράδειγμα, όχι μόνο επειδή αναφέρεται στην ηλικιακή αυτή κατηγορία, αλλά γιατί καταφέρνει να διευρύνει τα όριά της.
Ο δεκαεφτάχρονος Θανάσης Πανόπουλος, γιος της Ελευθερίας και πατρός αγνώστου, είναι υποχρεωμένος να συζεί με τον βάναυσο πατριό και τα δύο ετεροθαλή αδέρφια του σε ένα  στενόχωρο διαμέρισμα στα Καμίνια. Οι τραυματικές εμπειρίες του από ένα διαλυμένο οικογενειακό περιβάλλον, το ανεπαρκές εκπαιδευτικό σύστημα και ένας κοινωνικός περίγυρος που καταρρέει γεννούν τέρατα έτοιμα να τον καταπιούν. Η μουσική, το μόνο καταφύγιό του, τον σπρώχνει να “κάνει πράγματα”, μόνο που αυτά τα πράγματα είναι συνήθως καταστροφικά. Όλη αυτή η τυφλή διάθεση για αντίδραση σε όλους και όλα θα πάρει συγκεκριμένη μορφή, όταν ο Θανάσης με τους δύο κολλητούς του θα ενταχθούν στις γραμμές τής, ακατονόμαστης στο βιβλίο, εγκληματικής οργάνωσης. Εκεί θα διοχετεύσουν οι τρεις νέοι την οργή τους κατά των πάντων, κυρίως όμως κατά των αδύναμων και των ξένων.
Με εργαλείο του το πρώτο ενικό πρόσωπο και αφηγητή τον δεκαεφτάχρονο ήρωά του ο Παπαθεοδώρου ζωγραφίζει παραστατικά τη σύγχρονη, ζοφερή ελληνική πραγματικότητα και τα αδιέξοδα των νέων. Μέσα από τις εσωτερικές του αντιφάσεις ο Θανάσης Πανόπουλος θα πατήσει με ηχηρό κρότο όλες τις παγίδες για να εισπράξει στο πολλαπλάσιο το επιτίμιο. Σαν ψυχρός και αμέτοχος θεατής θα δει τον εαυτό του να προσβάλει, να ταπεινώνει, θα δέρνει, ώσπου να πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα. Στα μάτια της Λουίζας, της συμμαθήτριάς του την οποία ερωτεύεται, θα κοιταχτεί σαν σε καθρέφτη και θα τρομάξει. Τελευταίο του καταφύγιο η επίσκεψη στον παππού και τη γιαγιά στην επαρχία (εξαιρετική η περιγραφή του ταξιδιού με το ΚΤΕΛ για την Κόρινθο).
Ο συγγραφέας πετυχαίνει όχι μόνο να βάλει τον αναγνώστη στη θέση τού νεαρού πρωταγωνιστή του, αλλά παράλληλα καταφέρνει με ένα γρήγορο αφηγηματικό ρυθμό να τον κρατά προσηλωμένο ως το τέλος, εκμεταλλευόμενος με σύνεση, αλλά όχι με υπερβολές, τους νεανικούς γλωσσικούς κώδικες για να δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Δείχνει να θέλει να γλιτώσει τον ήρωά του από τους λύκους και τις ύαινες που αλωνίζουν και δρέπουν σωρευμένους για δεκαετίες καρπούς μιας κοινωνίας που δεν μπόρεσε ή αρνήθηκε να αντιμετωπίσει τις παθογένειές της. Οι καταστάσεις όμως δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Τα πράγματα δεν επιτρέπουν κανενός είδους αισιοδοξία. Το “χάπυ εντ” μοιάζει παράταιρο και ανέφικτο, αφού όλα δείχνουν ότι ο Θανάσης Πανόπουλος δύσκολα θα καταφέρει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Ή μήπως όχι;Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί. 

Η αγαπημένη συγγραφέας, Ιωάννα Μπαμπέτα, προτείνει για το μήνα Ιανουάριο βιβλία που αγαπά,

Η ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΕΥΚΑΣ
Συγγραφέας: Χρήστος Μπουλώτης
Εικονογράφος: Φωτεινή Στεφανίδη
Polaris Εκδόσεις
Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτή την αγάπη.
Η ψιλόλιγνη λεύκα με τα ασημένια φύλλα είναι ολομόναχη. Μικρή παρηγοριά τα πουλιά που φτεροκοπούν εδώ κι εκεί χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν τη γλώσσα της. Όσο για τα τζιτζίκια μονάχα ύπνο και τραγούδι. Κι έτσι περνούν οι μήνες και τα χρόνια κι όλα φαίνονται άχρωμα στη λεύκα. Μέχρι που μια μέρα εμφανίζεται καλπάζοντας ένα κάτασπρο άλογο. Το αφεντικό του το δένει στον κορμό της λεύκας. Το άλογο όμως δεν της ρίχνει ούτε μια ματιά. Γιατί να το κάνει άλλωστε, αφού δεν συμπαθεί τα δέντρα. Είναι η φυλακή του. Το δένουν πάντα στον κορμό τους.
Όμως οι μέρες περνούν και η μοναξιά τρυπώνει και στην καρδιά του αλόγου. Σηκώνει το κεφάλι του, κοιτάζει τη λεύκα και όλα αλλάζουν. Αποκτούν χρώμα και νόημα.
Όσο παράταιρος κι αν είναι αυτός ο έρωτας, όσο αταίριαστο κι αν είναι αυτό το ζευγάρι, όσο κι αν τους κοροϊδεύουν, το άλογο και η λεύκα αισθάνονται απόλυτα ταιριαστοί.
Ό,τι είναι παράξενο δεν σημαίνει πως δεν είναι και όμορφο.
Ένα βιβλίο που μας δείχνει πως όσοι είναι ακίνητοι είναι γιατί δεν δοκίμασαν ποτέ να περπατήσουν. Και πως στις μεγάλες αγάπες δεν χρειάζεται μαγική χρυσόσκονη, ούτε χρειάζεται να γίνουμε ίδιοι με τον άλλον. Αρκεί απλά να είμαστε ο εαυτός μας. Να μιλάμε, να ακούμε και να νοιαζόμαστε. Και τότε θα ζήσουμε την πιο ταιριαστή αγάπη σε όλο τον κόσμο, σαν την αγάπη του αλόγου και της λεύκας.
Οι μαγικές εικόνες της Φωτεινής Στεφανίδη αφηγούνται την αγάπη αυτή με τον δικό τους τρυφερό και αγαπησιάρικο τρόπο.


ΖΩΗ ΣΑΝ ΑΣΑΝΣΕΡ
Συγγραφέας: Φίλιππος Μανδηλαράς
Εκδόσεις Πατάκη
Ένα βιβλίο που έχει τα πάντα. Μουσική, έρωτα, εφηβεία, ανεργία, ανασφάλεια, αγανάκτηση, μελαγχολία, οργή, ακτιβισμό.
Διαβάζοντας ηχούν στα αυτιά σου τα τραγούδια της Amy Winehouse.
Πρωτοπρόσωπη αφήγηση που εναλλάσεται. Ο Στέλιος και η Χριστίνα. Δυο κόσμοι διαφορετικοί που όμως μια βροχερή μέρα συναντιούνται. Για λίγο μόνο. Καμιά φορά όμως το λίγο είναι αρκετό. Η εικόνα του ενός εισχωρεί στο μυαλό του άλλου. Θα ξαναβρεθούν;
Ο Στέλιος θέλει να ξεφύγει από τα «πρέπει» και την καταπίεση του σπιτιού του. Η Χριστίνα από την άλλη θέλει να ξεφύγει από τις ακτιβιστικές δραστηριότητες του πατέρα της. Άλλωστε όλοι οι έφηβοι από κάτι θέλουν να ξεφύγουν. Κι από τον εαυτό τους ακόμα. Λαχταρούν να αλλάξουν, να μεγαλώσουν, να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να τη ζήσουν όπως εκείνοι επιθυμούν.
Συναισθηματικές διακυμάνσεις και μια ζωή σαν ασανσέρ, με τα πάνω και τα κάτω. Όπως ακριβώς είναι και η πραγματική.
Η συγγραφέαςς Μαρία Αγγελίδη, προτείνει τα αγαπημένα της βιβλία για τη νεανική και παιδική ελληνική λογοτεχνία.
Μια αράβικη Περιπέτεια
Συγγραφέας:Βιργινία Σπυράτου
Μεταίχμιο
Ένα ολοκαίνουργιο τζίνι!
Τζίνια στην παιδική λογοτεχνία υπάρχουν πολλά. Κάποια διάσημα, άλλα λιγότερο, μερικά εντελώς άγνωστα. Πρώτο το τζίνι του λυχναριού, που υπηρέτησε τον Αλαντίν και τον έφτασε ως το ύψιστο των αξιωμάτων… Ακολουθούν οι μικροί ήρωες του P.B.Kerr, ο Τζων και η Φιλίππα Γκάουντ, τα δημοφιλή Παιδιά του Λυχναριού, έχουν σκαρφαλώσει επανειλημμένα στη λίστα των μπεστ σέλερ της Νιου Γιορκ Τάιμς. Το ίδιο αγαπητοί είναι και οι ήρωες της Λίντα Νταίηβις, το Τζίνι της Θάλασσας και το Τζίνι της Φωτιάς. Ο λατρεμένος, τέλος, ο μέγας και πολύς Βαρτιμαίος από το Φυλαχτό της Σαμαρκάνδης, του Τζόναθαν Στράουντ, που μας αφήνει να θαυμάσουμε τον πολυεπίπεδο κόσμο των αρχαίων πνευμάτων της Ανατολής  και την ιεραρχία τους... Αν αρχίσει κανείς να σκέφτεται τα τζίνια, δεν τελειώνει εύκολα.
Άλλο ένα τζίνι, λοιπόν; Ναι, αλλά τι τζίνι! Θα το πω με δυο λόγια: το τζίνι της Βιργινίας Σπυράτου, κλέβει καρδιές! Είναι ο αδιαφιλονίκητος ήρωας του βιβλίου “Αραβική Περιπέτεια”. Αυτός που δεν θέλεις να χάσεις, όταν τελειώνουν οι σελίδες του βιβλίου. Και μ’ όλο που είναι ολοκαίνουργιο, πατάει κατά μία έννοια τουλάχιστον γερά στην ιστορία και στην παράδοση: καταφέρνει να κάνει θαύματα. Γιατί κατά τ’ άλλα το Τζίνι της Αραβικής Περιπέτειας δεν μοιάζει καθόλου με τους προγόνους ή τους συναδέλφους του. Μπορεί να κάνει την ίδια δουλειά μ’ αυτούς όλους, αλλά την κάνει όπως θέλει αυτό: με γέλιο, με κέφι, με όρεξη, με απόλαυση.
Γιατί στο απολαυστικά γραμμένο μικρό διήγημα της Σπυράτου, ο ήρωας μπορεί να είναι ο  Λεωνίδας, ο  πρωταγωνιστής, όμως είναι το τζίνι! Ένα τζίνι υπέροχο, που αφήνει εποχή. Η ιστορία, η πλοκή του βιβλίου, είναι απλή: ο Λεωνίδας βρίσκει το τζίνι. Το τζίνι αναλαμβάνει, θέλει δε θέλει, να εκπληρώσει τρεις ευχές του Λ. Όλα μέχρι εδώ κανονικά. Με τις ευχές, όμως, αρχίζουν τα προβλήματα: γιατί ο Λεωνίδας είναι ο πρώτος στη σχετική βιβλιογραφία τυχερός, που πέφτει πάνω σε τζίνι και ...δεν ξέρει τι να ευχηθεί. Είναι μήπως τυχαίο που η εποχή μας, η αρχή του εικοστού πρώτου αιώνα, έχει να προτείνει έναν τέτοιον μικρόν ήρωα; Ένα παιδί που στ’ αλήθεια δεν ξέρει τι θέλει; Το θέμα είναι τόσο μεγάλο, τόσο βαθύ, τόσο σημαντικό, που αναρωτιέσαι αν είναι δυνατόν να χωρέσει μέσα σ’ ένα παιδικό βιβλίο. Αλλά χωράει μια χαρά -όπως χωράει και το τζίνι μέσα στο λυχνάρι.
Στην πορεία της αναζήτησης των ευχών, κάτω από τον καταιγισμό των ειρωνικών σχολίων και των τσεκουράτων παρατηρήσεων με τις οποίες τον φιλοδωρεί το τζίνι του, ο Λεωνίδας μαθαίνει έναν κόσμο πράγματα. Μαζί του κι εμείς.  Προβληματίζεται για το τι θα πει επιθυμία. Μαζί του κι εμείς. Και βαδίζει προς την ωριμότερη διαχείριση τόσο των ονείρων του όσο και των συναισθημάτων του.
Κι όλα αυτά σε έξοχα ελληνικά, σε θαυμάσιο, ανάλαφρο, ωραιότατο, απολαυστικό ύφος. Η Βιργινία Σπυράτου είναι καινούργια στο χώρο των βιβλίων. Αλλά η Αραβική Περιπέτεια είναι ένα βιβλίο που σε κάνει να ευχηθείς καλή συνέχεια - γιατί στ’ αλήθεια θέλεις να ξαναδιαβάσεις κάτι δικό της!

Σιγά Τ’ Αυγά
Συγγραφέας:Κώστας Πούλος
Εικονογράφηση:Χρήστος Δήμου
Μεταίχμιο
Ο Κώστας Πούλος είναι φωνή παλιά και δοκιμασμένη στην αφήγηση για παιδιά. Γεννήθηκε στον Ελικώνα της Βοιωτίας. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και βυζαντινή/νεοελληνική φιλολογία στα Πανεπιστήμια του Wurzburg και του Μονάχου. Κι έχει υπηρετήσει την παιδεία και τα ελληνικά γράμματα όχι μόνο από το πόστο του καθηγητή της μέσης εκπαίδευσης, αλλά και μεταφράζοντας, διασκευάζοντας και γράφοντας ακούραστα, πάντα με αγάπη και πάθος. Τα βιβλία που υπογράφει, ξεχωρίζουν πάντα με την ποιότητα, την καλαισθησία και την ουσία τους - πράγμα που δυστυχώς δεν μπορούμε να το πούμε για πολλά από τα όσα κυκλοφορούν.
Από τις μεταφράσεις του, που είναι πολλές, έχω ζηλέψει τον Πέτρο και το Λύκο, τα Παραμύθια από τον Αίσωπο μέχρι σήμερα, το Μαθητευόμενο Μάγο. Και τις διασκευές του, τα πασίγνωστα σ’ όλα τα σχολεία Ελληνικά του, ποιος δεν τις έχει ζηλέψει και ποιος δεν έχει μάθει απ’ αυτές; Κείμενα-σταθμοί στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας, έγιναν γνωστά στα παιδιά (καμιά φορά και στους μεγάλους) χάρη στη δική του έμπνευση και αφοσίωση. Διγενής, Παπαδιαμάντης, Καρκαβίτσας, Ροΐδης, Βιζυηνός, Κορνάρος, Μακρυγιάννης, Αργύρης Εφταλιώτης, Όμηρος, Κονδυλάκης, Ηρόδοτος…
Αλλά και στα δικά του βιβλία ο Κ.Πούλος έχει δείξει την ίδια σταθερή κι αμετακίνητη πίστη: ο φιλόλογος και συγγραφέας, όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του στο εξαιρετικό blog του
Πιστεύει με θέρμη στη δύναμη της γλώσσας και στη σημασία του μηνύματος. Σ΄όλα τα βιβλία του, στη σειρά Έλληνες (μυθιστορηματικές βιογραφίες σπουδαίων Ελλήνων όπως ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, η Μαρία Κάλλας, ο Ζωγράφος Θεόφιλος, ο Σπύρος Λούης), στο Ένα παγωτό διαρκεί λίγο και Μισό σοκολατάκι είναι σαν ένα ψέμα, στο Ένα Δύο Τρία και στο Νίκο και το Λύκο δεν κρύβει τη σιγουριά του: αυτό που έχει να πει, είναι σημαντικό. Πρέπει να ειπωθεί.
Την ίδια σιγουριά αισθάνεται ο αναγνώστης διαβάζοντας και το τελευταίο του βιβλίο, το “Σιγά τ’ αυγά!”, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, με εικονογράφηση του Χρήστου Δήμου. Το θέμα, που διαχειρίζεται αυτή τη φορά, πονάει. Είναι η βία στα σχολεία, η θυματοποίηση, η πίκρα που βιώνουν μέρα με τη μέρα πάμπολλα παιδιά στο χώρο, που κανονικά θα ‘πρεπε να τα αγκαλιάζει και να τα στηρίζει στην πορεία τους προς τη γνώση. Μα όσο οδυνηρό κι αν είναι ένα θέμα, όσο τρομακτική και λυπηρή και αν είναι μια πραγματικότητα, οι άνθρωποι με καρδιά και με μυαλό μπορούν να βρουν δρόμους και τρόπους να την αντιμετωπίσουν.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω, πριν κλείσω, το λειτουργικό και πολύ χρήσιμο παραλληλισμό ανάμεσα στον ρατσισμό και στον σεισμό, που εικονοποιείται, αρθρώνεται και μπορεί να αξιοποιηθεί θαυμάσια μέσα κι έξω από την τάξη! Το δισέλιδο, μάλιστα, στο τέλος του βιβίου φωτίζει με καθαρό και απλό τρόπο τα όσα μπορεί ή/και πρέπει να κάνουν μικροί και μεγάλοι.   

Η αγαπημένη συγγραφέας, Ράνια Μπουμπουρή προτείνει για την παιδική λογοτεχνία,για το μήνα Νοέμβριο.

Με δυο πατρίδες
Συγγραφέας: Σοφία Γιαλουράκη
Εικονογράφηση: Κατερίνα Βερούτσου
Εκδόσεις Βιβλιόφωνο
Η Νάντα είναι ένα κοριτσάκι από την Αίγυπτο, που γεννήθηκε και μεγαλώνει στην Αθήνα. «Δροσοσταλίδα» σημαίνει το όνομά της στα ελληνικά και σκέφτεται να το υιοθετήσει, ο δάσκαλός της όμως έχει αντίθετη γνώμη: «Δεν πρέπει να αλλάζουμε όνομα επειδή ξενιτευόμαστε», λέει. Κι έπειτα, προτείνει στους μαθητές του την ακόλουθη ιδέα: αφού η Νάντα δεν έχει ταξιδέψει ποτέ στην Αίγυπτο, γιατί να μην τη βοηθήσουν να μάθει κάποια πράγματα για τον αιγυπτιακό πολιτισμό αφιερώνοντας σε αυτόν μία ώρα τη βδομάδα; Οι μαθητές, άλλοι με θέρμη και άλλοι πολύ διστακτικά, αρχίζουν ν’ αναζητούν πληροφορίες για τον ιερό ποταμό Νείλο, τους Φαραώ, τις Πυραμίδες, την Κοιλάδα των Βασιλέων, το Λούξορ, το Καρνάκ, τα Πορτρέτα του Φαγιούμ… Οι πληροφορίες αυτές δεν παρατίθενται στο βιβλίο ξερά, αλλά διανθίζονται με μύθους και φαραωνικά παραμύθια, αιγυπτιακή ποίηση, κείμενα του Κόντογλου και του Καζαντζάκη για την Αίγυπτο και σχετικά αποσπάσματα από την Οδύσσεια. Τα παιδιά μαθαίνουν για το πώς ξεκίνησε η εγκατάσταση των Ελλήνων στα αιγυπτιακά εδάφη και η προαιώνια φιλία των δύο λαών. Μαθαίνουν για την καθημερινή ζωή στην αρχαία Αίγυπτο – για τις καλλιέργειες και το κυνήγι, για τη φτώχεια, για την ταρίχευση των νεκρών, για τα χρώματα με τα οποία έβαφαν οι γυναίκες τα μάτια και το πρόσωπό τους, ακόμα και για την παρασκευή της αρχαίας αιγυπτιακής… μπίρας! Παράλληλα με τον πλούτο των γνώσεων που αντλεί ο αναγνώστης από το βιβλίο, παρατηρεί μ’ ενδιαφέρον το πώς εξελίσσονται οι διαπροσωπικές σχέσεις των μαθητών: η γνωριμία με τον «ξένο» και τον πολιτισμό του οδηγεί στην αλληλοεκτίμηση και στην αποδοχή, κι έτσι οι μαθητές δένονται τελικά μεταξύ τους με άρρηκτους δεσμούς φιλίας και αγάπης.Πρόκειται για ένα πρωτότυπο πάντρεμα παιδικού μυθιστορήματος και βιβλίου γνώσεων, το οποίο μπορεί να σαγηνέψει και μικρότερα παιδιά του δημοτικού.
Η Ράνια Μπουμπουρή προτείνει για τη Νεανική λογοτεχνία.
Ζαχαρένιες πεταλούδες
Συγγραφέας: Ιωάννα Σκαρλάτου
Εκδόσεις Ψυχογιός
Το βιβλίο, που τιμήθηκε με τον Έπαινο Μυθιστορήματος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, πραγματεύεται το ευαίσθητο θέμα της νευρικής ανορεξίας. Η δεκαπεντάχρονη Έλλη λαχταρά ν’ αποκτήσει ένα καλλίγραμμο σώμα, σαν κι αυτά που χαζεύει στις σελίδες των περιοδικών. Πόσο δυσδιάκριτα είναι γι’ αυτήν τα όρια ανάμεσα σε μιαν αυστηρή δίαιτα και στην κατ’ ουσίαν αφαγία, που μπορεί να την οδηγήσει –κι έχει οδηγήσει πολλές κοπέλες– στο θάνατο; Κι αν στο μυαλό της έφηβης Έλλης τα όρια είναι όντως συγκεχυμένα, πού βρίσκεται η οικογένειά της να της δείξει το δρόμο και να της σταθεί; Το πρόσφατο διαζύγιο βαραίνει πολύ στην ψυχή της μητέρας της, ενώ ο πατέρας της είναι ήδη δοσμένος στη νέα σχέση του. Η μετακόμιση μητέρας και κόρης σε άλλη πόλη δυσχεραίνει την κατάσταση. Κι οι φίλοι; Ναι, οι φίλοι τής παραστέκονται, αλλά ούτε κι αυτοί έχουν αντιληφθεί πόσο έχει προχωρήσει το πρόβλημα. Η κατάσταση δείχνει να οδηγεί σε μοιραία έκβαση. Όταν όμως η Έλλη βρεθεί στο νοσοκομείο, οικογένεια και φίλοι δημιουργούν έναν προστατευτικό κλοιό γύρω της που δεν την αφήνει να χαθεί. Και η τέχνη της, η ζωγραφική, της προσφέρει μια διέξοδο σχεδόν την ύστατη στιγμή. 



Η αγαπημένη συγγραφέας, Χαρά Κατσαρή,προτείνει για τον Οκτώβριο τα αγαπημένα της παιδικά και νεανικά βιβλία.

Το Ταλέντο του Ήλιου
Χρυσάνθη Καραϊσκου
Κατερίνα Βερούτσου
εκδόσεις Διάπλαση.
 Ούσα νηπιαγωγός, συχνά διαβάζω παραμύθια στα παιδιά και μπορώ πια εύκολα να πω, μετά από τόσα και τόσα παραμύθια που έχω διαβάσει, ότι δεν δυσκολεύομαι στην επιλογή. Ξεφυλλίζοντας ένα παραμύθι, εκεί μπροστά στο ράφι του βιβλιοπωλείου, μπορώ να καταλάβω αν θα τους αρέσει, αν θα γελάσουν, αν θα προβληματιστούν ή αν θα βαρεθούν.
Όταν πήρα το ‘Ταλέντο του Ήλιου’ στα χέρια μου και διάβασα την απίθανη ιστορία του πρωταγωνιστή που βαφτίζεται από λάθος Ήλιος γιατί το νονό του τον στράβωνε ο ήλιος την ώρα της βάφτισης, δεν χρειάστηκε να διαβάσω παρακάτω. Πήγα κατ’ ευθείαν στο ταμείο και πρόσθεσα στη βιβλιοθήκη μας ένα βιβλίο που ήταν βέβαιο ότι θα έκανε τα παιδιά μου να διασκεδάσουν.
Ο μικρός Ήλιος λοιπόν, που θα μπορούσε να είναι πρωτοξάδερφος του μικρού Νικόλα, μπορεί να φορτώνεται με αυτό το περίεργο όνομα που, όπως είναι φυσικό τον βάζει σε μπελάδες στο σχολείο και τις παρέες, δεν αφήνεται όμως στην μοίρα που του έστησε τέτοιο χουνέρι από τα γεννοφάσκια του. Βάζει το παιδικό μυαλό του, παρέα με τη δημιουργικότητά, τη φαντασία, τη σκανταλιά και τα ‘ταλέντα του’ σε δράση και …δεν μένει τίποτε όρθιο.
Οι σελίδες καταβροχθίζονται καθώς παρακολουθούμε τις απόπειρές του να ανακαλύψει το ταλέντο που είναι σίγουρος ότι έχει, απαλλαγμένες από οποιοδήποτε διδακτισμό, αφιερωμένες στην απόλαυση μιας καλοστημένης κωμικής ιστορίας. Στην τελευταία, ένα είναι βέβαιο: θέλουμε κι άλλο  

Βολική αναισθησία
Κωστάκη Ανάν
babelart
Το συγκεκριμένο βιβλίο, δεν κατατάσσεται καν στην κατηγορία «νεανικό μυθιστόρημα». Για να είμαστε ακριβείς, είναι μάλλον δύσκολο να το κατατάξουμε σε οποιαδήποτε κατηγορία και αυτό και τον συγγραφέα του. Είναι αυτό που λέμε ‘μοναδικό στο είδος του’
Για να καταλάβει κανείς τι εννοώ, δεν έχει παρά να διαβάσει την πρώτη φράση από το βιογραφικό του συγγραφέα που κοσμείται από μια ωραία ολόσωμη φωτογραφία ενός γαϊδάρου. «Ο Κωστάκης Ανάν υπήρξε ο πρώτος και τελευταίος μέχρι σήμερα Προφήτης που λειτουργούσε με σύστημα χρονοκαθυστέρησης, με αποτέλεσμα όλες του οι προφητείες να επαληθεύονται μεν, να βλέπουν όμως το φως της δημοσιότητας αρκετές μέρες μετά τα γεγονότα που είχε προβλέψει.»
Με αυτή την πληροφορία στο βάθος του μυαλού του ο αναγνώστης ξεκινάει την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, μη μπορώντας να φανταστεί τι τον περιμένει. Το ίδιο και ο πρωταγωνιστής του που ξυπνάει μια ωραία πρωία και βρίσκεται στη φυλακή χωρίς να γνωρίζει καν το γιατί, ενώ την αμέσως επόμενη ξυπνάει στο νοσοκομείο στην ίδια διανοητική κατάσταση. Προσπαθώντας να κατανοήσει ποια από τις πραγματικότητες αυτές είναι η αληθινή και ποια η ψεύτικη, κάνει μια αναδρομή στη δική του τη ζωή και μαζί και στη σύγχρονη Αθήνα που αν δε σε κάνει να γελάσεις, θα είναι εξαιρετικά περίεργο και καλά θα κάνεις να το κοιτάξεις.
Ο λόγος που προτείνω το συγκεκριμένο βιβλίο για την κατηγορία νεανικό, είναι ο νεανικός τρόπος γραφής του αλλά και ο νεανικός τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας κοιτάζει την σκληρή μας πραγματικότητα. Απολαυστικό!

Η αγαπημένη συγγραφέας  Κατερίνα Θεοδωράκη, προτείνει τα αγαπημένα της βιβλία για το μήνα Μάϊο

ΠΑΙΔΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Δεν ντρέπομαι πια
Συγγραφέας:Αρτζανίδου Έλενα
Εικονογράφηση: Χρήστος Δήμου
Εκδόσεις Ψυχογιός
 Πολλές φορές για να κοιτάξει το παιδί κατάματα την αλήθεια, πρέπει να τη δει έμμεσα, μέσα από το είδωλό της στον καθρέπτη, μέσα από την ιστορία κάποιου άλλου ήρωα. Συνήθως, μ’ αυτήν τη μεθοδολογία, την αποδέχεται. Θεωρώ ότι το καινούριο βιβλίο της κ. Έλενας Αρτζανίδου, παίζει το ρόλο του καθρέπτη στο θέμα αυτισμός, θέμα που δυσκολεύει μικρούς και μεγάλους στην αναγνώρισή  του και στο χειρισμό του. Κυρίως, όμως, στην αποδοχή του. Η προσέγγιση του θέματος από τη συγγραφέα οδηγεί στην απελευθέρωση από αρνητικά συναισθήματα, όπως είναι η ντροπή και στοχεύει  στην αποδοχή  μιας κοινωνίας ανθρώπων, που ο καθένας και η καθεμιά χαρακτηρίζεται από  ατομικές ιδιαιτερότητες.

ΝΕΑΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Ο θείος Πλάτων
Συγγραφέας:Άλκη Ζέη
 Εκδόσεις Μεταίχμιο
«Ο μπαμπάς και η μαμά λένε πως ο  εμφύλιος είναι ο πιο κακός πόλεμος του κόσμου». Λέξεις που οι μικροί ήρωες της ιστορίας δεν κατανοούν το νόημα τους. Ούτε και ο Πλάτωνας, ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, το πάνινο γαϊδουράκι των παιδιών. Όπως δεν καταλαβαίνουν ότι είναι Έλληνες που ζουν στη Μόσχα. Αυτό που κατανοούν, όμως, απόλυτα είναι ότι δε θέλουν να φύγουν από την πόλη που γνωρίζουν  για να επιστρέψουν σε μια χώρα που δε γνώρισαν ποτέ. Ιστορία μετανάστευσης ή μετοίκησης, εμπειρία γραμμένη στη ζωή πολλών ανθρώπων, διαφορετικών αιτιών και αφετηριών. Δοσμένη από τη μοναδική γραφή της κ. Άλκης Ζέη.

Η συγγραφέας Σύρμω Μιχαήλ, προτείνει για την παιδική και νεανική ελληνική λογοτεχνία τα αγαπημένα της βιβλία.

«Η Πουπού και η Καρλότα»
Συγγραφέας: Ευγένιος Τριβιζάς
Εκδόσεις Μεταίχμιο
 Πώς να διαλέξεις ένα παιδικό βιβλίο; Από τα τόσα που έχεις διαβάσει; Επιλέγω λοιπόν ένα παλιό βιβλίο που όμως διάβασα πρόσφατα αλλά νομίζω στην κατάλληλη στιγμή. Σε μια περίοδο που όλοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα με άφταστη σοβαρότητα και με χίλια κόλπα να μας πείσουν για τις σωστές και καλοπροαίρετες προθέσεις τους - όπως η Πουπού η αλεπού που προσπαθεί να ξεγελάσει την κότα την Καρλότα.
Πρόκειται για ένα από τα Παραμύθια Ντορεμίθια. Έμμετρο, με έντονη μουσικότητα, χιούμορ και ευρηματικότητα. Και ένα μήνυμα που θυμίζει κάτι από τους μύθους του Αισώπου.
Γέλασα μόνη μου, ξεκαρδιστήκαμε  στα γέλια με τους μαθητές μου, γελάσαμε με την ψυχή μας με τα παιδιά μου.
Ψυχαγωγία πραγματική.

  «Κοσμοδρόμιο»
  Συγγραφέας: Ελένη Κατσαμά
  Εκδόσεις Πατάκη
 Κατά μία προσέγγιση, οι αναγνώστες της λογοτεχνίας χωρίζονται σ’ αυτούς που αγαπούν το μυθιστόρημα και σε ‘κείνους που προτιμούν το διήγημα. Εγώ ανήκω στους πρώτους. Κι όμως… το βιβλίο που ξεχωρίζω στον πολύ ιδιαίτερο χώρο της νεανικής λογοτεχνίας, είναι μια συλλογή διηγημάτων. Στο «Κοσμοδρόμιο» της Ελένης Κατσαμά, έφηβοι απ’ όλο τον κόσμο, αφηγούνται ένα κομμάτι της δικής τους ιστορίας. Bullying, σύγχρονη πειρατεία, παιδική εργασία, ρατσισμός και βία, ζωή μες στα σκουπίδια είναι μερικά από τα θέματα που μεταφέρουν έφηβους και μεγαλύτερους σε ηλικία αναγνώστες σε μια άλλη πραγματικότητα παράλληλη, κάπου αλλού σ’ αυτόν τον πλανήτη.  Ή μήπως  όχι και τόσο αλλού;
Και είναι κάτι ακόμη που με κάνει να ξεχωρίζω το συγκεκριμένο βιβλίο. Μια μέρα, διάβασα στο μεγάλο μου γιο, μια από τις ιστορίες. Στο 16χρονο γιο μου που, πέρα από τα σχολικά του βιβλία, δε διαβάζει τελευταία τίποτα που δεν είναι γραμμένο σε μια οθόνη. Και την επόμενη ημέρα, τον «έπιασα» να διαβάζει το βιβλίο μόνος του. Ε, αυτό κι αν είναι σπουδαίο!

Η Μαρία Ρουσάκη προτείνει 
για το μήνα Μάρτιο,τα αγαπημένα της βιβλία.

 Παιδική λογοτεχνία 

«Έχω ένα μήνυμα για όλα τα παιδιά της γης»
Συγγραφέας: Κατερίνας Τζαβάρα
Εκδόσεις Διάπλους
 «Μικροί αγγελιοφόροι της ειρήνης» ανακαλύπτουν μέσα από αυτό το μοναδικό βιβλίο την ανάγκη κάθε παιδιού σε κάθε γωνιά της γης να κατακτήσει τα δικαιώματα του.  Το τρυφερό αυτό βιβλίο το «δοκίμασα» στα δικά μου παιδιά και το αγκάλιασαν με συγκίνηση και αγάπη, σαν να αγκάλιαζαν όλα τα παιδιά του κόσμου, διότι όλα τα παιδιά έχουν δικαιώματα όχι μόνο στο όνειρο και στην ελπίδα, άλλα και στην αξιοπρέπεια.  Επίκαιρο, τρυφερό, περιέχει ουσία και ολόκληρο εκπαιδευτικό πρόγραμμα για το σχολείο ή και το σπίτι.

Νεανική λογοτεχνία 
«Δεν είμαι τέρας σου λέω»
Συγγραφέας:Παναγιώτα Πλησή
Εκδόσεις Κέδρος
 Η συγγραφέας περιγράφει τη ζωή του Αγάπιου, ενός παιδιού με σύνδρομο Άσπεργκερ, με ρεαλιστικό τρόπο και με αρκετές δόσεις χιούμορ.  Η ζωή του Αγάπιου είναι διαφορετική από ενός συνηθισμένου παιδιού.  Δεν του αρέσουν οι εκπλήξεις, η φασαρία, τον ενοχλούν ορισμένοι ήχοι ή κάποιες μυρωδιές.  Ο κόσμος του είναι ξεχωριστός, όπως και εκείνος.  Την ιστορία την διηγείται η Παναγιώτα (συνονόματη με τη συγγραφέα).  Τα μάτια της Παναγιώτας στη ζωή του Αγάπιου είναι καθρέπτης των δικών μας ματιών που κάποια στιγμή κατανοούν τον ιδιαίτερο κόσμο του αφήνοντας πίσω προκαταλήψεις και επικρίσεις.

Η συγγραφέας Βούλα Μάστορη προτείνει για την παιδική και τη νεανική Λογοτεχνία.
Παιδική λογοτεχνία
Χριστουγεννιάτικες ιστορίες του δάσους
Συγγραφέας:Ελένη Δικαίου
Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ
 Δύο χριστουγεννιάτικες τρυφερές ιστορίες από την ικανή πένα της Ελένης Δικαίου. «Ένας άγγελος στο χιόνι» και «Το ελατάκι με το πράσινο σκουφί». Ιστορίες οι οποίες μπορούν να διαβαστούν όλο το χρόνο και όχι μόνο στις χριστουγεννιάτικες διακοπές, μια και ξεχωρίζουν για τα διαχρονικά θέματά τους – αγάπη, φόβος, απώλεια, βία, κατανόηση, περιβάλλον...


Νεανική λογοτεχνία
Το κρυμμένο μυστικό
Συγγραφέας:Μαρία Δασκαλάκη
Εκδόσεις Μίνωας
 Καλοκαιρινές διακοπές στους Παξούς για τα αδέρφια, Μαγδαληνή (13 χρονών) και Πέτρος (11 χρονών). Καλοκαιρινές διακοπές με φλέρτ, συναυλίες, μπάνια, εκδρομές και... μυστήριο, πολύ μυστήριο, το οποίο τα δυο αδέρφια με την παρέα τους προσπαθούν να λύσουν μπλέκοντας σε μια ριψοκίνδυνη αποστολή. Ο αναγνώστης απολαμβάνει νοερά τις διακοπές που περιγράφει η συγγραφέας, μοιράζεται τις περιβαλλοντικές ανησυχίες των χάρτινων ηρώων της και παράλληλα μαθαίνει πολλά ενδιαφέροντα για τους Παξούς. Η Μαρία Δασκαλάκη είναι μια νέα συγγραφέας που μπήκε δυναμικά στο χώρο της παιδικής λογοτεχνίας και πιστεύω πως έχει μπροστά της λαμπρό μέλλον!

 Oι συγγραφείς, Βαγγέλης Ηλιόπουλος, Ρένα Ρώσση και Άρης Δημοκίδης προτείνουν:
Βιβλία παιδικής και νεανικής Ελληνικής λογοτεχνίας.

Παιδική Λογοτεχνία από τον Βαγγέλη Ηλιόπουλο

Δωροβροχή
Φραντζέσκα  Αλεξοπούλου Πετράκη
Εκδόσεις Παπαδόπουλος
Η συγγραφέας ανήκει και αυτή στην κατηγορία εκείνων που ξέρουν να επικοινωνούν με το σύγχρονο παιδί. Του μιλά μέσα από την εμπειρία του και με αυτήν για αφορμή  το οδηγεί από το ρεαλισμό στο μαγικό κόσμο των θαυμάτων. Ο ήρωας δέχεται μια βροχή δώρων. Όταν θα συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί θα πρέπει να βγει από το εγώ του, να εγκαταλείψει το «όλα δικά μου» και να σκεφτεί και τα άλλα παιδιά. Αυτό είναι Χριστούγεννα! Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο : να σκέφτεσαι τους άλλους. Αν και έχει γραφτεί μερικά χρόνια είναι τόσο επίκαιρο αφού στις μέρες μας αποκτά εξαιρετική σημασία η κοινωνική αλληλεγγύη, που πρέπει να διδάσκεται στα παιδιά από μικρά.



Παιδική Λογοτεχνία από τη Ρένα Ρώσση-Ζαϊρη

Τίτλος: Η Μελίνα ντετέκτιβ
Συγγραφέας: Ιωάννα Μπαμπέτα
Εικονογράφηση: Ναταλία Καπατσούλια
Εκδόσεις Μεταίχμιο

Η Μελίνα θέλει να γίνει ντετέκτιβ. Το είπε στους φίλους της και γέλασαν. Το είπε και στη μαμά της κι εκείνη ενθουσιάστηκε. Η πρώτη της αποστολή ήταν επιτυχημένη. Στη δεύτερη όμως δεν κατάφερε να βρει ένα χαμένο σκύλο, ανακάλυψε όμως έναν περίεργο τύπο που ζούσε στο διπλανό, έρημο σπίτι.Μια τρυφερή ιστορία σε μορφή ημερολογίου, με πολύχρωμη, χαρούμενη εικονογράφηση που ζωντανεύει τους ήρωες. Μια ιστορία που μαθαίνει στο παιδί να σέβεται και να αγαπά τους συνανθρώπους του, κυρίως τους αδύναμους. Ασχολείται με ένα θέμα με το οποίο δύσκολα καταπιάνονται οι συγγραφείς παιδικών βιβλίων: τους άστεγους κι άπορους, τους ανθρώπους που προσπερνάμε καθημερινά, επειδή τους θεωρούμε απειλή για την ασφάλειά μας. Η συγγραφέας πλέκει την ιστορία της χωρίς διδακτισμούς και προκαταλήψεις και προτείνει στα παιδιά να δουν με τη δική τους καθάρια και γενναιόδωρη ματιά το πρόβλημα. Μια ματιά που αγκαλιάζει αντί να στιγματίζει. Η ηρωίδα της εισάγει τα παιδιά στην έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης, της προσφοράς και της εμπιστοσύνης.



Παιδική Λογοτεχνία από τον Άρη Δημοκίδη

Οι Ιπτάμενες Σελίδες.
Βασίλης Παπαθεοδώρου.  
Καστανιώτης
Αν και έχει γράψει και σπουδαία βιβλία για παιδιά, ο Βασίλης Παπαθεοδώρου είναι στο μυαλό μου ο σπουδαιότερος εν ζωή συγγραφέας εφηβικών βιβλίων. (Και απ’ ό,τι βλέπω στις βραβεύσεις, δεν είμαι ο μόνος που το πιστεύει.)
Με τις Ιπτάμενες Σελίδες όμως επιστρέφει στην παιδική λογοτεχνία μ’ ένα βιβλίο όμως που διαβάζεται το ίδιο ευχάριστα κι απ’ τους μεγαλύτερους. Η ιστορία ξεκινά όταν ένα κοριτσάκι πουλάει/χαρίζει ένα βιβλίο σ’ ένα πανηγύρι σ’ ένα αντικοινωνικό αγόρι (που μισεί το διάβασμα). Με το που αρχίζει αυτό να το διαβάζει διαπιστώνει πως το βιβλίο μιλά για αυτό το ίδιο – είναι σαν κάμερα που βλέπει τη ζωή του, που μαντεύει τα συναισθήματά του και τα γράφει αστραπιαία στο χαρτί.Ενοχλημένο το αγόρι πηγαίνει στο παράθυρο και σκίζει τις σελίδες του βιβλίου και τις πετά έξω απ’ το σπίτι. Αυτές στροβιλίζονται στον άνεμο και η κάθε μία ταξιδεύει μακριά, σε διαφορετικά μέρη. Κι όποιος πιάσει μία απ’ αυτές τις σελίδες και την διαβάσει, έκπληκτος θα διαβάσει για τον εαυτό του και τη ζωή του, μιας και οι μαγικές σελίδες προσαρμόζονται ανάλογα με τον αναγνώστη.Είναι μια υπέροχη ιδέα, εξαιρετικά εκτελεσμένη. Ο Παπαθεοδώρου έχει φτιάξει ένα σωρό διακριτούς χαρακτήρες –ενδεικτικούς όμως των τύπων ανθρώπων της πραγματικής ζωής- τον καθένα με τις ευαισθησίες του, με τις παραξενιές του, με τις εμψυχωτικές αρετές τους. Η ζωή τους αλλάζει όταν την βλέπουν απ’έξω, όταν την αντικρίζουν γραμμένη σε μια κόλλα χαρτί. Σαν τρίτοι τη διαβάζουν και ξυπνούν: βλέπουν τα λάθη τους και τα δυνατά τους σημεία κι αποφασίζουν, επιτέλους, να δράσουν.
Μια αλληγορία για το πώς τα βιβλία μπορούν να καθρεφτίσουν τις ανησυχίες μας και να μας αλλάξουν με τρόπο βαθύ και ουσιαστικό; Μπορεί. Στην πορεία όμως τα βιβλία μπορούν και να μας ψυχαγωγήσουν – όπως οι φανταστικές Ιπτάμενες Σελίδες.


Νεανική Λογοτεχνία από τον Βαγγέλη Ηλιόπουλο

Άγιε Βασίλη θα μου κάνεις μια χάρη;
Μαρία Παπαγιάννη
Εκδόσεις Πατάκη
Το βιβλίο αυτό μου αρέσει πολύ γιατί δίνει στον αναγνώστη μια χριστουγεννιάτικη γεύση που εκπροσωπεί αυτό που εγώ θεωρώ «Χριστούγεννα» : το θαύμα,  ενώ είναι απόλυτα εναρμονισμένο με το σύγχρονο παιδί. Δυο διαφορετικές ιστορίες για δυο τόσο αλλιώτικα παιδιά που όμως στο τέλος έχουν κάτι κοινό, την ανακάλυψη ενός άλλου κόσμου, αυτού της αγάπης και της ελπίδας. Η συγγραφέας ξέρει να αγγίζει την ψυχή του κάθε παιδιού, ξέρει να σέβεται την παιδικότητά του, ξέρει να του μιλά μέσα από το συναίσθημα. Έτσι πρέπει να είναι τα χριστουγεννιάτικα βιβλία.


Νεανική Λογοτεχνία από την Ρένα Ρώσση

Ζαχαρένιες πεταλούδες
Ιωάννα Σκαρλάτου
Εκδόσεις Ψυχογιός
Η Έλλη ονειρεύεται να αποκτήσει ένα καλλίγραμμο σώμα, σαν κι εκείνο που χαζεύει στα περιοδικά. Το έχει πάρει απόφαση, δεν μπορεί να περιμένει, πρέπει να αδυνατίσει· σε λίγο θα ανοίξουν τα σχολεία και πρέπει να έχει μεταμορφωθεί. Θα παλέψει να τα καταφέρει, προσπαθώντας να μην την απασχολεί τίποτε άλλο: ούτε το πρόσφατο διαζύγιο των γονιών της, ούτε η μετακόμιση με τη μητέρα της στο γραφικό Ναύπλιο, ούτε η καινούρια παρέα που πρέπει να την αποδεχτεί. Ευτυχώς που υπάρχει και το facebook, έτοιμο να της χαρίσει έναν πραγματικό φίλο. Ή μήπως όχι;
Η Έλλη θα έρθει αντιμέτωπη με δύο ύπουλους εχθρούς: το σώμα της και τους λευκούς κόκκους της ζάχαρης. Και κάποια στιγμή θα φτάσει πολύ κοντά… ή πολύ μακριά; Δεν είναι βέβαιη. Το σίγουρο είναι ότι ξεκινάει το ταξίδι της, το οποίο έχει πλάσει με πλαστελίνες όλων των χρωμάτων!
Ένα «δυνατό» βιβλίο που μιλάει για τους προβληματισμούς των έφηβων κοριτσιών, γεμάτο ζαχαρένιες και πολύχρωμες πεταλούδες που παλεύουν να πετάξουν ψηλά, να μας βοηθήσουν να ζούμε κάθε στιγμή της ζωής με θάρρος και να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα με χαμόγελο κι  αισιοδοξία
Ένα νεανικό μυθιστόρημα με σύγχρονο θέμα: τη νευρική ανορεξία, γεμάτο ολοζώντανους  χαρακτήρες και ζωντανούς διαλόγους.
Οι ΖΑΧΑΡΕΝΙΕΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ τιμήθηκαν με τον Έπαινο Μυθιστορήματος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς το 2009 και με το 2ο Βραβείο Μυθιστορήματος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών στην κατηγορία μυθιστορήματος για το 2009.


Νεανική Λογοτεχνία από τον Άρη Δημοκίδη

Το μυστικό της άτυχης πέστροφας,ή, Η βίβλος της αμφιβολίας

Γιώργος Παναγιωτάκης

Κέδρος

Είναι απ' τους αγαπημένους μου συγγραφείς παιδικών κι εφηβικών βιβλίων. Παρ' ό,τι δεν διάβασε ποτέ Τέρι Πράτσετ έβγαλε, εκτός των άλλων, ένα βιβλίο ισάξιο του Βρετανού συγγραφέα - με χιούμορ, φανταστικούς κόσμους και πανέξυπνες ιδέες. 
"Το Μυστικό της Άτυχης Πέστροφας ή Η Βίβλος της Αμφιβολίας" διαδραματίζεται σ’ ένα παράξενο χωριό που ζει απ’ τις πέστροφες (τις μαγειρεύει και ως γλυκά!) μέχρι που εμφανίζεται ένας περίεργος ταξιδιώτης στο Πανδοχείο των ηρώων του βιβλίου και αφήνει μια βαλίτσα. Ο γιος του πανδοχέα θα χάσει τα μάτια του από ένα περίεργο κοχύλι, ένας κακός θα εμφανιστεί στην πόλη, ένα κορίτσι θα προσπαθήσει να βοηθήσει, ένα πλάσμα που λέγεται Μόψος τσατίζεται όταν λες το όνόμά του – και η ιστορία μπλέκεται…
Μπλέκεται αριστοτεχνικά μιας και το βιβλίο είναι απ’ αυτά που θέλεις να διαβάσεις χωρίς διακοπή, γυρνώντας τη μία σελίδα μετά την άλλη, πολλές φορές με αγωνία. Κι ενώ η περιπέτεια είναι συναρπαστική, εμένα ήταν άλλο αυτό που με συνεπήρε: Η εφευρετικότητα και το χιούμορ του Παναγιωτάκη. Ενώ υπάρχει κίνδυνος, όταν γράφεις ένα βιβλίο για νέους, το χιούμορ σου να φανεί υπερβολικό ή προσποιητό (ή ακόμα και να το παρακάνεις με τα αστεία ονοματεπώνυμα των ηρώων) εδώ υπάρχει μια χρυσή τομή – και όλα μοιάζουν αβίαστα. Τα λογοπαίγνια, οι παράξενες εικόνες, ο σουρεαλισμός, το χιούμορ που δεν υποτιμά τον αναγνώστη: όλα αυτά συνθέτουν έναν κόσμο στον οποίο ήθελα να μπω και να ζήσω, ή μάλλον στον οποίο έζησα όσο διήρκησε η ανάγνωση του βιβλίου…





O συγγραφέας Μερκούριος Αυτζής
προτείνει:
 

Παιδική Λογοτεχνία

Φιλία σε τέσσερις… ρόδες
Αγγελική Βαρελλά
εκδόσεις Πατάκης

Ένα ξεχωριστό βιβλίο για την ευρηματικότητα της γραφής, το χιούμορ και τα βαθιά συναισθήματα που ξεχειλίζουν στις σελίδες του, το «Φιλία σε τέσσερις… ρόδες» της Αγγελική Βαρελλά πραγματεύεται με γνώση τη δύναμη της αληθινής φιλίας, που γεννιέται στην αρχή της σχολικής χρονιάς μέσα σ’ ένα σχολικό λεωφορείο ανάμεσα σε δυο κορίτσια. Η Άντζη, μαθήτρια της Γ΄ Δημοτικού και η Αλέγκρα, της Α΄ Γυμνασίου, αν και είναι δυο κορίτσια διαφορετικής ηλικίας, αποδέχονται η μία την άλλη, συνομιλούν, ανταλλάσσουν απόψεις και ανακαλύπτουν ότι έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Δεν έχουν φίλες, διαβάζουν πολύ, αγαπούν τα ίδια πράγματα και αισθάνονται μια παράξενη έλξη μεταξύ τους. Μια φιλία που κάνει το λεωφορείο να αποκτήσει συμβολική σημασία και στη διάρκεια της διαδρομής του να μοιάζει με αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων. Η Αλέγκρα, με μια αινιγματική διάθεση κι ένα πέπλο μυστηρίου να τυλίγει την πραγματική της ταυτότητα, μυεί την Άντζη στη γιαπωνέζικη γλώσσα που έμαθε από τον καπετάνιο παππού της. Και τα δυο κορίτσια δε διστάζουν να τα βάλουν με τα αγόρια των μπροστινών θέσεων που δείχνουν φανερά την αντιπάθειά τους στην Αλέγκρα. Όμως η φιλία τους θα τελειώσει το ίδιο ξαφνικά, όπως άρχισε, λίγες μέρες πριν το Πάσχα, αφήνοντας στον αναγνώστη ένα αναπάντητο γιατί και μια θλίψη εξαιτίας της λύπης που νιώθει η Άντζη από την εξαφάνιση της φίλης της.
Το περιεχόμενο διαρθρώνεται σε τέσσερις ενότητες, όσες και οι εποχές του χρόνου, με κινηματογραφική πλοκή, σε επιμέρους κεφάλαια, των οποίων οι τίτλοι είναι γραμμένοι τόσο στα ελληνικά όσο και με ιαπωνικά ιδεογράμματα. Ιδιαίτερη αίσθηση κάνουν τα χαϊκού αλλά και η πληθώρα των διακειμενικών στοιχείων, καθώς και το χιούμορ, το οποίο με δεξιοτεχνία διαχειρίζεται η συγγραφέας. Η γραφή είναι σφιχτή, η γλώσσα ζωηρή και αυθόρμητη, σαν των παιδιών της ηλικίας των ηρωίδων και το τέλος πέρα για πέρα αισιόδοξο. Μια εξαιρετική ιστορία ύμνος προς τη φιλία και την αποδοχή του διαφορετικού.

Νεανική Λογοτεχνία

Χωρίς τη μαμά μου
Τζένη Θεοφανοπούλου
εκδόσεις Ψυχογιός

Το «Χωρίς τη μαμά μου» απέσπασε βραβείο από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά το 2009, πριν ακόμα γίνει βιβλίο και κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Και η Τζένη Θεοφανοπούλου έχοντας στην κατοχή της την πολύτιμη αυτή προίκα κάνει την εμφάνισή της στην εφηβική λογοτεχνία με ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα με θέμα την απώλεια ενός γονιού. Ηρωίδα της ιστορίας, η Φωτεινή Αντύπα, ένα δωδεκάχρονο κορίτσι, που από πολύ μικρή χάνει τη μαμά της και ζει με τον μπαμπά και τον αδερφό της σε μια γειτονιά της Αθήνας. Η αφήγηση άλλοτε πρωτοπρόσωπη κι άλλοτε τριτοπρόσωπη και η ηρωίδα γράφοντας το ημερολόγιό της ξαναζεί τις αναμνήσεις με τη μητέρα της ώσπου φτάνει στην κάθαρση, ξεπερνώντας ένα-ένα τα στάδια του θυμού, της απορίας, του πόνου… Στο άλμπουμ της θα φυλάξει τις πιο γλυκές φωτογραφίες και στο μυαλό της την πιο όμορφη εικόνα της μαμάς κι έτσι θα προχωρήσει, αλλάζοντας το παρελθόν για ένα μέλλον χαρούμενο και δημιουργικό. Η γραφή του μυθιστορήματος σφιχτή, καλοδουλεμένη και η γλώσσα στρωτή με απλές και δυνατές εκφράσεις. Μια γλυκιά ιστορία που με γνώση πραγματεύεται την ψυχολογία του πένθους.


Η συγγραφέας Μαρία Παπαγιάννη προτείνει:


Παιδική Λογοτεχνία
Η πριγκίπισσα των λέξεων
Μελίνα Καρακώστα 
εκδόσεις Πατάκη.

«Η πριγκίπισσα των λέξεων» είναι το βιβλίο που παίρνω μαζί μου κάθε φορά που πηγαίνω να συναντήσω παιδιά της πρώτης και της δευτέρας δημοτικού. Ένα υπέροχο παραμύθι για την περιπέτεια της γλώσσας από μια συγγραφέα που λάτρευε τις λέξεις και τολμούσε να παίζει μαζί τους άνευ όρων. Η μικρή Άννα προτιμάει τις ιστορίες με αληθινούς ανθρώπους που ζούνε σε αληθινά μέρη αληθινές ζωές. Βαριέται όμως τα βιβλία. Ώσπου να βάλει στη σειρά τα γράμματα, τις λέξεις, τις φράσεις περνάει η ώρα κι αυτή βιάζεται να μάθει τη συνέχεια. Όλα αυτά θ΄ αλλάξουν όταν γνωρίσει την Πριγκίπισσα των λέξεων, ένα μικρό ξωτικό που θα της εξηγήσει την μαγεία των λέξεων, θα της μάθει τα τρελά παιχνίδια που παίζει με τους φίλους της στη χώρα της, την Ομιλία. Η Άννα σκέφτεται ότι ίσως δεν φταίνε οι λέξεις αλλά όταν τις βλέπει γραμμένες της φαίνονται στριμμένες και σοβαρές. Φυλακισμένες. Τότε η Πριγκίπισσα των Λέξεων της εξηγεί ότι κανείς δεν μπορεί να φυλακίσει τις λέξεις και της διηγείται ένα ωραίο παραμύθι για το πως βρέθηκαν οι λέξεις μέσα στα βιβλία.
Η πριγκίπισσα των λέξεων ίσως βοηθήσει κι άλλα παιδιά όπως την μικρή Άννα να τολμήσουν να παίξουν με τις λέξεις, να τις πειράξουν, να τις αναποδογυρίσουν ώσπου να τις αγαπήσουν για πάντα. Μια γλυκιά ιστορία για τα πρώτα βήματα της ανάγνωσης.  

Νεανική Λογοτεχνία
Ύαινες 
Φίλιππος Μανδηλαράς
εκδόσεις Πατάκη

Ο συγγραφέας το ονομάζει δεύτερο μέρος μιας άτυπης τριλογίας, μετά το «Κάπου ν΄ ανήκεις» παρόλο που οι ήρωες των δυο βιβλίων δεν συναντιούνται ποτέ. Ζούνε όμως στην ίδια σύγχρονη Αθήνα, μια πόλη αφιλόξενη για τους σημερινούς εφήβους που αναζητούν με αγωνία την ταυτότητα τους κι αισθάνονται την ανάγκη για να τα βγάλουν πέρα να ενταχθούν σε κάποια υποομάδα του κοινωνικού συνόλου. Μέσα από αυτό το πρίσμα θα έλεγα ότι η ηρωίδα του δεύτερου μυθιστορήματος είναι πιο ώριμη. Επιλέγει έναν πιο προσωπικό δρόμο, παίρνει τις αποστάσεις της απ΄ όσα συμβαίνουν κρίνοντας έτσι όσο πιο ψύχραιμα και πιο αποστασιοποιημένα της επιτρέπει η δυναμική της ηλικίας της. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες τη βλέπουμε να αντιμετωπίζει δυναμικά την εξαφάνιση των γονιών της. Τολμάει να κόψει τελείως τον ομφάλιο λώρο μαζί τους, σκληρή αλλά απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεκινήσει το δικό της ταξίδι μέσα σε μια Αθήνα εφιαλτική που δεν επιτρέπει συναισθηματισμούς κι ολιγωρίες. Πρέπει να δράσει γρήγορα για να σωθεί από όλους κι αυτούς που φαίνονται κακοί κι αυτούς που νομίζει καλούς. Μπορεί να μη  γίνει άλλη μια ύαινα αλλά σίγουρα δεν θ΄ αφήσει να πέσει στα χέρια τους. Γρήγορα θα πάρει τη ζωή στα χέρια της για να επιβιώσει θα κάνει πράγματα που ούτε φανταζότανε ότι ήτανε ικανή να κάνει, θα συνειδητοποιήσει τη δύναμή της αλλά και τις ανάγκες της και θα διεκδικήσει μια σταγόνα στον ωκεανό που την περιβάλλει.  Κι η τόλμη της αυτή θα την στέψει ικανή για το πέρασμα από άβουλο κορίτσι σε συνειδητοποιημένη γυναίκα. Είναι εντυπωσιακό ότι αυτή η άγρια έφηβη που με τόση ευκολία ξέκοψε από την οικογένειά της θα καταφέρει να κάνει τα πρώτα βήματα στην ενηλικίωση της όταν θα απομονωθεί από όλους και μέσα στη σιωπή μιας εγκαταλελειμμένης μονοκατοικίας θα ανακαλύψει τα μυστικά της παλιάς ιδιοκτήτριας, μιας άλλης γυναίκας τελικά.  Με το δικαίωμα της αυθαιρεσίας του αναγνώστη να δίνει τη δική του ερμηνεία θα έλεγα ότι τελικά για να υψωθούν τα κλαδιά θέλουν γερές ρίζες. Και η Μάρθα θα καταφέρει να ξεφύγει μόνο όταν θα σκύψει και θα αφουγκραστεί την ανάγκη μιας άλλης γυναίκας που έζησε μια εντελώς διαφορετική εποχή.  Με γλώσσα σκληρή ο Μανδηλαράς τολμάει να μιλήσει στα παιδιά με ειλικρίνεια για τα φαντάσματά τους προσπαθώντας έτσι να τα ξορκίσει. Θα ήταν παράλογο να αναζητήσει κανείς έστω και καλυμμένο ηθικό μήνυμα πίσω από το κείμενο. Ο Μανδηλαράς ξέρει καλά πως ο κάθε αναγνώστης θα αναζητήσει το δικό του είδωλο μέσα στο βιβλίο, θα κάνει τις δικές του ερμηνείες και θα τον γοητεύσουν διαφορετικά πράγματα.  Γρήγοροι ρυθμοί κι ένα τέλος απρόσμενο ανατρέπει τα πάντα και μας κλείνει το μάτι. Ίσως τελικά να υπάρχει ένας μικρός φεγγίτης.



 H συγγραφέας Ελένη Σβορώνου προτείνει:


Παιδική λογοτεχνία.

Ένα πρωτότυπο παιδικό μυθιστόρημα, Η κραυγή των λύκων, εκδόσεις Δοκιμάκης (που εδρεύουν στο Ηράκλειο Κρήτης) με εντυπωσίασε πρόσφατα. Μας έρχεται από έναν μικρό και σχετικά άγνωστο εκδοτικό οίκο που εδρεύει στην επαρχία. Καθώς δύσκολα τα φώτα της δημοσιότητας στρέφονται στο έργο μικρών εκδοτικών οίκων της περιφέρειας, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Είναι γραμμένο από δυο εκπαιδευτικούς, τον Βασίλη Κουτσιαρή και τον Γιάννη Διακομανώλη, που καταφέρνουν να ξεφύγουν από την παγίδα του διδακτισμού και ταξιδεύουν τους μικρούς αναγνώστες σε μια περιπέτεια που κινείται στον χώρο του μαγικού και του συμβολικού. Βασισμένη στο παμπάλαιο μοτίβο του ανθρώπου-λύκου, η ιστορία διερευνά τα μύχια της ανθρώπινης ψυχής, το καλό και το κακό, για να θριαμβεύσει στο τέλος το καλό. Η νίκη έρχεται μέσα από την πάλη με τις προκαταλήψεις, το θάρρος και τη γενναιότητα των δυο ηρώων, ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού που διαβαίνουν το κατώφλι από την παιδική ηλικία στην εφηβική. Το σκηνικό είναι ένα χωριό στο βουνό, στα όρια ανάμεσα στον κατοικημένο (και «πολιτισμένο») χώρο και στην άγρια φύση. Μια σιωπή βασιλεύει στο χωριό, οι άνθρωποι είναι κλειστοί και καχύποπτοι απέναντι στους ξένους. Τα δυο παιδιά, ξένα κι αυτά, θα έρθουν αντιμέτωπα με ένα καλά κρυμμένο μυστικό, μια κατάρα παλιά, κληρονομική, σαν αυτές που κατατρέχουν τους ήρωες της αρχαίας τραγωδίας.

Νεανική λογοτεχνία
Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου είναι γνωστός και καταξιωμένος συγγραφέας νεανικής λογοτεχνίας. Το Στη διαπασών (Καστανιώτης), που απέσπασε το πρώτο βραβείο των λογοτεχνικών βραβείων του περιοδικού Διαβάζω (2010), στην κατηγορία «Βιβλία για μεγάλα παιδιά» είναι ένα μυθιστόρημα-τομή στη σύγχρονη πραγματικότητα των νέων. Ο Θανάσης, παιδί μιας διαλυμένης οικογένειας, λατρεύει τη μουσική, βαριέται το σχολείο και το διάβασμα, περισσότερο βρίσκεται εκτός σχολείου παρά εντός, και σκοτώνει τον χρόνο του περιφερόμενος με τους φίλους του στις καφετέριες. Ανήκει σαφώς στα «κακά παιδιά» ωστόσο έλκει την προσοχή μιας κοπέλας που δείχνει να αντιλαμβάνεται και μια άλλη διάσταση του Θανάση. Ο ίδιος όμως όχι μόνο δεν έχει επίγνωση των δυνατοτήτων του αλλά φροντίζει να απογοητεύσει την κοπέλα. Πορεύεται χωρίς πυξίδα κι έτσι όταν εμφανίζεται μια συμμορία «δυνατών» (ρατσιστών που επιτίθενται εναντίον των ξένων) γοητεύεται και επιθυμεί να ενταχθεί. Δεν υποψιάζεται ότι αυτή η επιλογή θα τον φέρει στα βήματα του πραγματικού του πατέρα που ποτέ δεν έχει γνωρίσει. Στο μεταξύ φλερτάρει με τη βία και την παραβατική συμπεριφορά.Θα βρεθεί η πυξίδα; Θα σταματήσει ο κατήφορος; Κάθε νέος στέκει στο μεταίχμιο ανάμεσα σε αυτοκαταστροφικές και δημιουργικές τάσεις. Ο Θανάσης θα τα καταφέρει, έστω κι αν χρειαστεί να πληρώσει ακριβά. Ο συγγραφέας δε διδάσκει αλλά ούτε και χαϊδεύει τα αυτιά των νέων. Δε διστάζει να καταγγείλει στερεότυπα στη συμπεριφορά τους,  την έλλειψη βάθους στις σχέσεις τους, τα σαθρά θεμέλια της φιλίας και την αυτάρεσκη και καμιά φορά απομονωτική συμπεριφορά τους. Οι σκηνές, π.χ.,  όπου οι κοπέλες μιλάνε με τις ώρες στο κινητό τους χωρίς να επικοινωνούν με την παρέα είναι βγαλμένες από την καθημερινότητα. Μικροί μεγάλοι θα βρουν μια «φέτα σύγχρονης ζωής», δοσμένη «Στη διαπασών».


Σχόλιο της Γιώτας Φώτου,Συγγραφέας-Σχολική Σύμβουλος ΠΕ.
Γιώτα Φώτου Συγγραφέας, Σχολική Σύμβουλος ΠΕ ν. Λάρισας
Θέλω να συγχαρώ τους δημιουργούς και διαχειριστές του ιστολογίου. Πραγματικά είναι ο διαδικτυακός χώρος που μπορεί να φιλοξενήσει απόψεις, προτάσεις και ανακοινώσεις που θα προωθήσουν το πρόγραμμα της φιλαναγνωσίας και θα δώσουν την ενημέρωση σε εκπαιδευτικούς, γονείς και φίλους του βιβλίου. Εύχομαι να είστε πάντα έτσι δημιουργικοί.

 Η Γιώτα Φώτου προτείνει:

Παιδική Λογοτεχνία
Ένα ποντίκι αλλιώτικο από τα άλλα
Χρυσάνθη Τσιαμπαλή Κελεπούρη
Εικονογράφηση Βασιλική Λαμπίτση
Εκδ. Ψυχογιός
Η περιπέτεια δυο ποντικιών που ζουν ξένοιαστα κρυμμένα σε ένα σπίτι ώσπου στη ζωή τους μπαίνει ένα διαφορετικό ποντίκι που απολαμβάνει την αγάπη και την προσοχή των μελών της οικογένειας. Η διαφοροποίηση της συμπεριφοράς όλων απέναντι σε εκείνο το ποντίκι προκαλεί το ενδιαφέρον τους, για να ανακαλύψουν τελικά κάτι συγκλονιστικό που θα ανατρέψει όλα όσα γνώριζαν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Μια χιουμοριστική, ευχάριστη ιστορία που κρατά το ενδιαφέρον των παιδιών ως το τέλος.
Η Χρυσάνθη Τσιαμπαλή Κελεπούρη έχει γράψει παιδικά βιβλία με ιδιαίτερη ευαισθησία και συνέπεια που αγγίζουν σύγχρονα θέματα.


Νεανική Λογοτεχνία
Ο Κονσερβοσυλλέκτης
Κυριάκος Μαργαρίτης
εκδ. Ψυχογιός
Ο Κυριάκος Μαργαρίτης, νεαρός συγγραφέας έχει ήδη δώσει σημαντικό στίγμα γραφής τόσο με βιβλία που αφορούν σε παιδιά αλλά και άλλα που αφορούν σε ενήλικες.

Πρωτότυπη σύλληψη για ένα καυτό θέμα, εκείνο της αποδοχής της διαφορετικότητας, τρυφερή αφήγηση, πλοκή που μαγνητίζει, ρέουσα γραφή και άψογη χρήση της νεοελληνικής γλώσσας. Ο Πιμ ο κονσερβοσυλλέκτης, χαρακτήρας που σε δένει από την πρώτη στιγμή, η παρέα των νεαρών άτομα που αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα με την αδιαφορία και τη σκληρότητα της εφηβείας στην ανάγκη για επιβεβαίωση, η κοινωνία του χωριού προσηλωμένη στο προσωπικό συμφέρον. Ο εφηβικός έρωτας, αυτός που μπορεί να αγγίξει «περιθωριακούς» και «καθωσπρέπει» γίνεται κινητήρια δύναμη για δημιουργία αλλά και αρχή της καταστροφής.
Ο χώρος όπου εξελίσσεται ο μύθος μια κωμόπολη της Στερεάς Ελλάδας, ενδεχομένως φανταστική. Ο χρόνος αφορά μόνο δύο μέρες του Γενάρη του 1997. Δίνεται συγκεκριμένο περιστατικό από τη ζωή του Πιμ και αφήνεται κατά κάποιο τρόπο ανοιχτή η πορεία της ζωής του μετά από το περιστατικό αυτό.



O Mάνος Κοντολέων προτείνει:
Παιδική Λογοτεχνία.
Λιλή Λαμπρέλλη

«Αχ, σοκολάτα…»

Ζωγραφιές: Βάσω Ψαράκη

Εκδ. Πατάκη

Μου αρέσουν τα παιδικά βιβλία που έχουν δημιουργηθεί από τη συνεργασία μιας δοκιμασμένης αξίας με μια νέα.
Στην περίπτωση της εικονογραφημένης έκδοσης με τον …παθιασμένο τίτλο «Αχ, σοκολάτα…», η δοκιμασμένη αξία είναι η Βάσω Ψαράκη και η νέα η Λιλή Λαμπρέλλη.
Η Ψαράκη είναι μια από τις πιο σημαντικές μας εικονογράφους. Σημαντική, πρωτοπόρα και σίγουρα η πρώτη ίσως που έφερε μια νέα διάσταση σε αυτό που σήμερα από απλή εικονογράφηση βιβλίου  θεωρείται ζωγραφικός πίνακας.
Η Λιλή Λαμπρέλλη σχετικά πρόσφατα έχει δώσει το παρόν της στον τομέα της Π. Λ. και αυτό που τη διακρίνει είναι η γλωσσική της ικανότητα –προτάσεις που αγγίζουν τον ρυθμό της ποίησης και τολμούν τη χρήση λέξεων όχι πάντα συνηθισμένων.
Το βιβλίο που οι δυο τους υπογράφουν θυμίζει λαϊκό παραμύθι. Το παλικάρι που αγάπησε την βασιλοπούλα και που μόχθησε πολύ για να την κατακτήσει στο τέλος.
Κλασικό μοτίβο παλιού παραμυθιού, που όμως η Λαμπρέλλη απρόοπτα το κάνει νέο και μοντέρνο καθώς ο θησαυρός, το όπλο αν θέλετε, με το οποίο το φτωχό παλικάρι θα παντρευτεί τη πριγκιποπούλα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα συροπιαστό γλυκό βουτηγμένο μέσα στα δάκρυα που τα μαύρα του μάτια βγάλανε. Μαύρα δάκρυα αγάπης, γι αυτό και μαγικά, μαγικά σαν τη γεύση της σοκολάτας.
Το χαίρεσαι το παραμύθι αυτό. Και –γιατί όχι;- σε απενοχοποιεί από τις σοκολατένιες αμαρτίες σου.

 Νεανική Λογοτεχνία.
Ελένη Κατσαμά

«Κοσμοδρόμιο»
Διηγήματα

Εκδ. Πατάκη

Τα λογοτεχνικά βιβλία  για νεαρούς ενήλικες αναγνώστες ή cross over, όπως επίσης χαρακτηρίζονται, είναι κείμενα που εστιάζονται σε προβληματισμούς που έχουν να κάνουν με τους εφήβους και είναι γραμμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να συγκινήσουν και αναγνώστες μεγαλυτέρων ηλικιών.
Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό είδος ιδιαίτερα απαιτητικό καθώς από τη μια θα πρέπει να έχει υλοποιηθεί με απόλυτο σεβασμό στη λογοτεχνική ποιότητα και από την άλλη να μπορεί να εκφράσει με εφηβικό τρόπο το έφηβο πάθος. 
Μυθιστορήματα είναι κυρίως εκείνα που εκδίδονται κάτω από μια τέτοια ταυτότητα. Αλλά η Ελένη Κατσαμά πρωτοτυπεί και μας δίνει μια συλλογή διηγημάτων.
Η Κατσαμά έχει ένα μικρό σχετικά παρελθόν στο χώρο του παιδικού βιβλίου, μα η ωριμότητα της γραφής της φανερώνει ένα ταλέντο δυναμικό και απόλυτα συντονισμένο με τον τρόπο σκέψης ενός σημερινού νέου ανθρώπου.
Είκοσι ένα διηγήματα, σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Στην ουσία εικοσιένα αγόρια και κορίτσια αφηγούνται το γιατί τα όνειρά τους άλλοτε κρύβουν την ελπίδα κι άλλοτε τον φόβο. Από εικοσιένα μέρη του κόσμου, εικοσιένα νέοι άνθρωποι μας μεταφέρουν την αγωνιώδη κραυγή τους.
Διηγήματα γραμμένα με φράσεις κοφτές, σε γρήγορους ρυθμούς και με απόλυτη συνείδηση του τι μπορεί να σημαίνει γνήσια πολιτική νεανική λογοτεχνία.